|
Όχι Επιχειρηματολογία, αλλά Ερωτήσεις, Προτάσεις και Προκλήσεις
|
Τι γίνεται όταν συναντάμε έναν προτεστάντη ιεραπόστολο στο δρόμο ή στη γειτονιά μας; Πώς πρέπει να τον προσεγγίσουμε;
Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να εμπλακούμε στο επίπεδό
τους, σε μία ανταπόδοση ερωτήσεων-απαντήσεων, σα να πρόκειται για
πολιτική συζήτηση. Οι προτεσταντικοί ισχυρισμοί και οι αξιώσεις πρέπει
να ανατραπούν όχι με άμεση αντιπαράθεση και επιχειρήματα, την οποία
αποθαρρύνει ο Απ. Παύλος:
μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς
περιΐστασο· εἰσὶν γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι (Τιτ. 3:9)
Αλλά οδηγώντας τους στην αυτοκριτική, στην
αυτοεξέταση, ανατρέποντας την αλαζονεία τους και εκθέτοντας την φοβερή
άγνοια και υπερηφάνεια τους. Αυτό το επιτυγχάνουμε με το να θέτουμε
ερωτήσεις, και όχι με το να εμπλακούμε με επιχειρήματα.
Οι Προτεστάντες έχουν τη Βίβλο ως τη μεγαλύτερη αυθεντία, ως αλάνθαστη. Ρωτάμε επομένως:
1. Η αρχαία Εκκλησία είχε την Καινή Διαθήκη όπως την έχουμε εμείς σήμερα; Η Εκκλησία των πρώτων δύο αιώνων;
2. Τότε τι έκαναν οι πιστοί χωρίς την Καινή Διαθήκη;
3. Ο Χριστός δεν τους οδηγούσε εν πάση τη αληθεία ακόμα και χωρίς τα βιβλία της Καινής Διαθήκης;
4. Ποιος μας έδωσε την Καινή Διαθήκη;
5. Πότε πήρε την μορφή που έχουμε σήμερα;
6. Γιατί να πιστεύουμε ότι αυτός ο κανόνας της
Καινής Διαθήκης είναι αξιόπιστος και ακριβής; Γιατί δεν δέχεστε και
κάποια από τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα «Ευαγγέλια των Γνωστικών»;
Mε αυτές και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις ο
καλοπροαίρετος Προτεστάντης θα έρθει πρόσωπο προς πρόσωπο με την άγνοια,
θα κάνει βήματα προς απόκτηση της αυτογνωσίας και θα ταπεινωθεί. Με
άλλα λόγια: η αρχική αιτία της διαμάχης του με την Εκκλησία, που είναι η
υπερηφάνεια του, θα καταπιαστεί και θα νοσηλευθεί. Θα έχει έρθει ένα
βήμα πιο κοντά ώστε να βλέπει ότι όταν πολεμάει την Εκκλησία, πολεμάει
και τον Θεό.
Επομένως, ερωτήσεις, και όχι λογομαχίες, είναι τα εργαλεία μας στην ιεραποστολή των «ιεραποστόλων».
Το δεύτερο παράδειγμα προσεγγίσεως προκαλεί τους
Προτεστάντες να βρουν στήριγμα στην Γραφή για τις θέσεις τους. Αυτό το
κείμενο είναι από έναν πρώην Προτεστάντη Ορθόδοξο ιεραπόστολο στην
Αμερική.
Πρόκληση για τους Προτεστάντες
1. Η αυθεντία που έχουμε ως βάση των πεποιθήσεων
μας (το «πιστεύω» μας) είναι το σπουδαιότερο «πιστεύω». Αν κάνουμε λάθος
εδώ, τότε ό, τι αποκομίζουμε θα είναι ύποπτο.
Ο Προτεσταντισμός, από τον Μαρτίνο Λούθηρο μέχρι
και σήμερα διακήρυττε ότι η Βίβλος είναι η μοναδική αυθεντία του
Χριστιανισμού. Συνεπώς, η πρώτη πρόκληση για τους Προτεστάντες είναι
να βρουν κάπου στην Αγία Γραφή που λέει ότι οι Γραφές είναι η μοναδική
αυθεντία για τους Χριστιανούς. Επαναλαμβάνουμε ότι όχι μόνο να αναγράφεται ότι οι Γραφές είναι έγκυρες, αληθινές και επωφελείς, αλλά ότι είναι η μοναδική αυθεντία.
2. Παρά ό,τι είναι γραμμένο στην επιστολή του
Ιακώβου, οι περισσότεροι Προτεστάντες πιστεύουν ότι ο άνθρωπος σώζεται
μόνο με την πίστη. Συνεπώς, η δεύτερη πρόκληση για τους Προτεστάντες είναι να βρουν κάπου στην Αγία Γραφή που λέει ότι σωζόμαστε αποκλειστικά με την πίστη.
3. Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι εμείς οι Χριστιανοί
πρέπει να έχουμε ομοφωνία και να μην υπάρχει διαίρεση μεταξύ μας. Όταν
οι Προτεστάντες αντιμετωπίζουν αυτόν τον ισχυρισμό του Αποστόλου Παύλου,
λένε ότι είναι ενωμένοι στα κύρια και στα σπουδαιότερα δόγματα περί
σωτηρίας. Διαφωνούν, ωστόσο, στα δευτερεύοντα και ασήμαντα δόγματα που
δεν αφορούν τη σωτηρία. Επομένως, η τρίτη πρόκληση για τους
Προτεστάντες είναι να βρουν στην Αγία Γραφή αυτή τη διάκριση μεταξύ
πρωτίστων και δευτερευόντων δογμάτων.
4. Για να είσαι Προτεστάντης πρέπει να πιστεύεις
ότι η Εκκλησία κάποτε είχε διαφθαρεί πλήρως, αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος
να είσαι εκτός Εκκλησίας. Άρα, η τέταρτη πρόκληση για τους Προτεστάντες είναι να βρουν πότε και πού έγινε αυτή η αλλαγή.
Για παράδειγμα, ο Προτεστάντης πρέπει να δείξει ότι
η Εκκλησία πίστευε κάτι στον δεύτερο αιώνα και άλλαξε στον τέταρτο
αιώνα. Δεν αρκεί μία προσωπική διαφωνία για κάποιο δόγμα της Εκκλησίας,
αλλά χρειάζεται μία ιστορική απόδειξη της αλλαγής.
