Η Προτεσταντική αυθαιρεσία
ΠΗΓΗ Ex Protestant Sb
(Ματθαίος
Γκάλλατιν- Απόσπασμα από την ένατη ενότητα του βιβλίου: ‘’Διψώντας για
τον Θεό. Σε μία χώρα με ρηχά πηγάδια, ξεδίψασα στην Ορθοδοξία’’).
Για ποιον λόγο δεν μπορώ να ιδρύσω την δική μου ανεξάρτητη ομάδα (όπως έκαναν οι Μεταρρυθμιστές στη δυτική Ευρώπη πεντακόσια χρόνια νωρίτερα), να τελώ τα Μυστήρια και έτσι να θεωρώ τον εαυτό μου έγκυρο τμήμα της χριστιανικής παράδοσης;
Όταν μια Ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα τελεί τα Μυστήρια της Πίστης, αυτό γίνεται μέσα στην αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια της ίδιας αυτής Εκκλησίας που τα παρέλαβε αρχικά από το Άγιο Πνεύμα. Ορισμένες ομάδες μπορεί να μιμούνται τις ιεροτελεστίες αυτές σχεδόν τέλεια.
Το κάνουν όμως ως απόγονοι των ανθρώπων που εκουσίως διαχώρισαν τους εαυτούς τους από την αρχαία Εκκλησία, η οποία μέσω των Μυστηρίων διατηρείται ως ένα Σώμα. Όπως ανέφερα νωρίτερα, δεν θεωρώ καθόλου παράλογη την διαμαρτυρία του Μαρτίνου Λούθηρου και των άλλων μεταρρυθμιστών για τις λανθασμένες πρακτικές της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας του δέκατου έκτου αιώνα. Στην πορεία όμως της δράσης τους, διέπραξαν και εκείνοι τα δικά τους σοβαρά λάθη. Παίρνοντας ως βάση το ορθολογιστικό δόγμα του Sola Scriptura (μόνο η Γραφή), πήραν αυθαίρετα την εξουσία να επιλέγουν από τα δόγματα και τις πρακτικές της αρχαίας Εκκλησίας ότι αυτοί θεωρούσαν σωστό.
Ο Λούθηρος και οι άλλοι μεταρρυθμιστές δεν σκέφτηκαν να απευθυνθούν σε μία Σύνοδο για να κρίνει τις ενστάσεις και τις δογματικές προτάσεις τους, όπως γινόταν στην αποστολική Εκκλησία, την οποία ισχυρίζονταν ότι αντιπροσώπευαν, βασιζόμενοι μόνο στην δική τους αυθαίρετη εξουσία, οι μεταρρυθμιστές αυτοανακηρύχτηκαν φωνή του Θεού, ακόμη κι αν αυτοί οι ίδιοι δεν συμφωνούσαν με ότι έλεγε ο Θεός. Στο σημείο αυτό αγνόησαν την αρχή της Αποστολικής Εκκλησίας για συνοδική διοίκηση και δέσμευση στο ένα και αδιαίρετο δόγμα. Απομακρύνθηκαν από τους κανόνες της Πίστης, τους οποίους ισχυρίζονταν ότι προασπίζουν.
Επιπλέον, οι μεταρρυθμιστές διαμαρτύρονταν για τα δόγματα και τις πρακτικές ενός ρωμαίου Πάπα, ο οποίος πεντακόσια περίπου χρόνια νωρίτερα είχε διαχωρίσει τον εαυτό του από τους άλλους τέσσερις πατριάρχες του χριστιανικού κόσμου ακολουθώντας μονομερώς τον δικό του δρόμο. Έτσι, ένας συγγραφέας αποκάλεσε τον Πάπα εκείνο ‘’πρώτο Προτεστάντη!’’. Με την μεταρρύθμιση η δυτική Ευρώπη αποσκίρτησε από την Ρώμη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Ρώμη διέκοψε την κοινωνία με την αδιαίρετη καθολική Εκκλησία τον ενδέκατο αιώνα
Για ποιον λόγο δεν μπορώ να ιδρύσω την δική μου ανεξάρτητη ομάδα (όπως έκαναν οι Μεταρρυθμιστές στη δυτική Ευρώπη πεντακόσια χρόνια νωρίτερα), να τελώ τα Μυστήρια και έτσι να θεωρώ τον εαυτό μου έγκυρο τμήμα της χριστιανικής παράδοσης;
Όταν μια Ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα τελεί τα Μυστήρια της Πίστης, αυτό γίνεται μέσα στην αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια της ίδιας αυτής Εκκλησίας που τα παρέλαβε αρχικά από το Άγιο Πνεύμα. Ορισμένες ομάδες μπορεί να μιμούνται τις ιεροτελεστίες αυτές σχεδόν τέλεια.
Το κάνουν όμως ως απόγονοι των ανθρώπων που εκουσίως διαχώρισαν τους εαυτούς τους από την αρχαία Εκκλησία, η οποία μέσω των Μυστηρίων διατηρείται ως ένα Σώμα. Όπως ανέφερα νωρίτερα, δεν θεωρώ καθόλου παράλογη την διαμαρτυρία του Μαρτίνου Λούθηρου και των άλλων μεταρρυθμιστών για τις λανθασμένες πρακτικές της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας του δέκατου έκτου αιώνα. Στην πορεία όμως της δράσης τους, διέπραξαν και εκείνοι τα δικά τους σοβαρά λάθη. Παίρνοντας ως βάση το ορθολογιστικό δόγμα του Sola Scriptura (μόνο η Γραφή), πήραν αυθαίρετα την εξουσία να επιλέγουν από τα δόγματα και τις πρακτικές της αρχαίας Εκκλησίας ότι αυτοί θεωρούσαν σωστό.
Ο Λούθηρος και οι άλλοι μεταρρυθμιστές δεν σκέφτηκαν να απευθυνθούν σε μία Σύνοδο για να κρίνει τις ενστάσεις και τις δογματικές προτάσεις τους, όπως γινόταν στην αποστολική Εκκλησία, την οποία ισχυρίζονταν ότι αντιπροσώπευαν, βασιζόμενοι μόνο στην δική τους αυθαίρετη εξουσία, οι μεταρρυθμιστές αυτοανακηρύχτηκαν φωνή του Θεού, ακόμη κι αν αυτοί οι ίδιοι δεν συμφωνούσαν με ότι έλεγε ο Θεός. Στο σημείο αυτό αγνόησαν την αρχή της Αποστολικής Εκκλησίας για συνοδική διοίκηση και δέσμευση στο ένα και αδιαίρετο δόγμα. Απομακρύνθηκαν από τους κανόνες της Πίστης, τους οποίους ισχυρίζονταν ότι προασπίζουν.
Επιπλέον, οι μεταρρυθμιστές διαμαρτύρονταν για τα δόγματα και τις πρακτικές ενός ρωμαίου Πάπα, ο οποίος πεντακόσια περίπου χρόνια νωρίτερα είχε διαχωρίσει τον εαυτό του από τους άλλους τέσσερις πατριάρχες του χριστιανικού κόσμου ακολουθώντας μονομερώς τον δικό του δρόμο. Έτσι, ένας συγγραφέας αποκάλεσε τον Πάπα εκείνο ‘’πρώτο Προτεστάντη!’’. Με την μεταρρύθμιση η δυτική Ευρώπη αποσκίρτησε από την Ρώμη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Ρώμη διέκοψε την κοινωνία με την αδιαίρετη καθολική Εκκλησία τον ενδέκατο αιώνα
